Í dag er dagurinn

Í dag er eitt ár síðan ég lenti í því að keyrt var aftan á mig. Mér finnst lítið vatn runnið til sjávar því enn er ég illa haldin af verkjum í öxlinni og ekkert útlit fyrir að það lagist á næstunni.

Hef verið hjá sjúkraþjálfa sem mér hefur fundist gera meira ógagn en gagn! Kannski það sé vegna þess að hann er að hræra í taugaendum og fleiru sem framkalla þessa verki.

Ég fór ekki í blakið í vetur því ég hef ekki verið með heilsu í það og er tæpast með heilsu í Pilates en reyni að þrauka því þar er ég á mínum hraða og minni getu.

Það er ótrúlegt hvað svona aftanákeyrslur eru slæmar. Mest vorkenni ég þó manninum mínum sem þarf að þola ýmislegt en ég er hætt að "væla" í honum um mína verki. Ég tek verkjalyf þegjandi og hljóðalaust en verst hvað skapið fer illa þegar manni líður svona illa. Get ekki lyft neinu, haldið á innkaupapokunum því þá fara verkirnir að bögga mig meira en venjulega.

Jæja. Ég horfi samt fram á bjarta tíma, ekki þýðir að leggjast í kör yfir þessu.

Svo má ekki gleyma því að yndislega tengdamóðir mín á afmæli í dag.

Athugasemdir

[Lilja G. Bolladóttir, 24.9.2008 kl. 21:29]

Svona verkir fara algjörlega á sálina á manni, og þegar maður upplifir stöðuga verki, skilur maður eiginlega ekki hvernig manni leið ÁÐUR en maður fann til...... ég þekki þetta svolítið því ég er með brjósklos í tveimur hryggjaliðum og fæ algjör köst ca. annaðhvert ár, get þá bara sofið ef ég hef fæturna uppi á vegg.....

Vona að þér fari að líða betur, mín kæra

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 25.9.2008 kl. 20:21]

Knús á þig elsku frænkan mín