.

28.4.2008 | 19:00

Vaselín kemur að góðum notum....oft!

Í síðustu læknisheimsókninni minni bað læknirinn minn mig um að fara í MRI sem er segulómun. Hann vildi fá mynd af hálsi og eitthvað niður bakið. Þetta fannst mér ekkert tiltöku mál og jánkaði þessu möglunarlaust. Það er hringt í mig og ég boðuð í skoðun. Tveimur dögum áður en segulómunin átti að fara fram var hringt í mig. Konan sem ræddi við mig í símann spurði mig hvort ég væri með innilokunarkennd. Ég gat ekki annað en jánkað því, það versta sem ég veit um er að vera föst í einhverju eða lokuð inni. Á til dæmis mjög erfitt með að fara í tívolítæki sem maður er njörvaður niður í. Konan í símanum vildi mæla með því að ég fengi þá róandi lyf eða kæruleysislyf áður en ég færi í græjuna. Mér fannst það út í hött!! Hélt að ég gæti nú harkað eina mynd af eða svo. Með það kvaddi ég konuna og hló með sjálfri mér að ég ætti ekki annað eftir, hörkutólið ég en að taka lyf fyrir SMÁ myndatöku!!

Ég nefndi þetta við Stefán og hló að þessari vitleysu en þá leit hann á mig og sagði að pabbi sinn hefði farið í svona út af bakinu og fundist þetta bara ekkert sniðugt tæki!! Þá fölnaði ég, ég hörkutólið er ekki eins mikið hörkutól og tengdafaðir minn og ef honum hafi ekki fundist þetta sniðugt....hvað var ég þá að fara út í???? W00t

Með magabólgur, magasár, kvíðaverk, lömunarveiki í fótum mætti ég á svæðið til að fara í myndatökuna. Ég gerði allt hvað ég gat til þess að róa sjálfan mig niður og sannfæra mig um að þetta verði "pís of keik". Mér var tjáð um það að ef allt gengi að óskum myndi þetta ekki taka nema 15 mínútur inn í tækinu. Með æluna í hálsinum gekk ég inn með konunni sem bað mig um að leggjast á bekkinn. Minnti mig á það að ég yrði að vera kyrr til að þetta tækist. Þá myndi þetta taka snöggt af. Þegar ég leit í kringum mig sá ég þetta risa ferlíki með PÍNULÍTIÐ gat í miðjunni....þar átti að troða mér!! W00t

Ég fékk heyrnatól með Gufuna stillta og með það var byrjað að rúlla mér inn í tækið. Ég telst seint til að vera anorexíu sjúklingur svo axlirnar drógust með veggnum á tækinu, ég varð að lyfta höndunum og draga þær að mér til að komast fyrir. Hugsaði með mér að það ætti bara eftir að smyrja mig með Vaselíni til að ég rynni betur inn í tækið. Mér hafði verið afhentur "neyðarpungur" sem mér var skipað að ýta á ef eitthvað væri að.

Ekki leið á löngu þar til heyrðust mikil óhljóð í tækinu. Ég barðist við að hafa lokuð augun því í hvert skipti sem ég opnaði þau, sá ég "vegginn" fyrir ofan mig sem að mér virtist koma nær og nær eftir því oftar sem ég opnaði augun.

Eftir smá stund fann ég að hjartaði byrjaði að hamast. Áttaði ég mig á því að ég var farin að espa mig upp í það að ég væri föst þarna inni og tækið myndi bila með þeim afleiðingum að ég kæmist hvorki lönd né strönd. Ég varð að taka á öllu mínu til að bægja þeim hugsunum frá mér. Ekki tók betra við, astminn fór að gera vart við sig og smátt og smátt fann ég að það varð erfiðara að anda með hverri sekúndu sem leið. Mér fannst ég vera að kafna og um það bil í sama mund og ég er að fara að þrýsta á neyðarhnappinn, slokknaði á maskínuninni og ég dregin úr prísundinni.

Hét sjálfri mér því að ég skyldi ekki fara í svona græju aftur!! Shocking