Bylta á Álftanesi

Við vorum að koma heim eftir langan og strangan dag. Ég var með fullt fangið af dóti og steig út úr jeppanum með þeim afleiðingum að ég í orðsins fyllstu merkingu öðlaðist vængi í fyrsta sinn og flaug út úr bílnum . Það var ótrúlegt hvað tíminn virtist standa í stað og allt gerðist lygilega hægt. Þetta minnti helst á þegar verið er að endursýna hægt mörkin í boltanum. Ég reyndi að grípa í haldfangið á hurðinni en missti það, reyndi þá að snúa mér við í loftinu og grípa í sætið en rann af því, fæturnir fundu ekki festuna og spóluðu á malbikinu og á endanum hlunkaðist ég í malbikið hálf undir bílnum . Auðvitað setti ég hendurnar fyrir mig og lenti illa á hendinni með þeim afleiðingum að öxlin fékk hnykk svo nú er ég að drepast í allri hliðinni og öxlinni. Ég sá að Stefán var að tæma skottið á jeppanum og bað hann um að aðstoða mig á fætur þar sem ég gat ekki sett hendina fyrir mig og reist mig upp. Aumingja maðurinn fékk nett sjokk þegar hann sá mig í götunni og hálf henti dótinu frá sér sem hann var að taka úr bílnum.

Þetta er í lagi eins og er, spurning hvort þetta dragi dilk á eftir sér eða ekki.....jú....svo er eitt í viðbót....Sandra Dís er aftur farin að kvarta um í eyrunum . Ég sver það......ég veit ekki hvað ég á að gera....ætli ég byrji ekki á því að hringja á Lansann og tala við lækninn hennar.  Ég nennissu ekki

Helga skakka