heilræði dagsins í dag

Það eru margar leiðir til þess að leysa hvert verkefni og sú rétt sem við trúum á.

heilræði dagsins

Við getum aldrei verið svo öllum líki, þess vegna gildir það að vera sjálfum sér samkvæmur og vinna í sátt við sjálfan sig.

sleggjudómar

 Oft hef ég velt því fyrir mér afhverju maður er allaf að láta aðra hafa áhrif á mann. Afhverju getur maður ekki gert það sem maður vill án þess að hafa áhyggjur af því hvað aðrir segja?12 ára dóttir mín er með “stafrófið” af greiningum frá hinum ýmsu læknum. Hver læknir er sérfróður á sínu sviði og ég efa það ekki að þeir viti hvað þeir séu að segja. Þó svo að hún sé kannski ekki með verstu tilfellin í sumum greiningunum, þá er hún samt með þann veikleika og maður þarf að umgangast það eftir kúnstarinnar reglum.Til dæmis í morgun þá sá hún stóru systur sína með tösku sem Dísin á sjálf og fékk í jólagjöf í fyrra. Hún hefur t.a.m. aldrei notað þessa tösku sjálf. Hún var sett í skápinn með hinum töskunum fljótlega sem eru staðsettar í þvottahúsinu. Systirin hafði margoft notað þessa tösku en Dísin aldrei tekið eftir því fyrr en nú í morgun. Hún þvertók fyrir að leyfa systur sinni að nota töskuna. Það voru einungis 5 mínútur þar til skólinn átti að byrja og það tekur mig 3 mínútur að keyra í skólann. Ég sagði við hana að klukkan væri það margt að ekki væri hægt að skipta töskunni út og við yrðum að fara að hraða okkur. Þetta var ekki tekið gott og gilt og endaði í gráti og leiðindum. Þarna kom fram þráhyggjan sem tekur á sig skrítnar myndir. Stundum er maður ráðþrota hvernig maður á að “tækla” slíka röskun eins og þráhyggjan er þar sem rökræður duga nánast aldrei. Árátturöskunin er líka erfitt að meðhöndla þar sem hún gerir hlutina án þess að átta sig á því. Sumir segja þetta firru en þar sem ég er móðir hennar og umgengst hana á hverjum degi hlýt ég að vita eitthvað um málið….ekki satt.Ég er ein af þesssum “vondu” mömmum sem gef dóttur minni lyf. Ég hef henni þau ekki svo hún verði þæg og góð heldur til að hún nái einbeitingu í skólanum og hafi samskipti við jafnaldra sína. Eftir að hún byrjaði á lyfjunum hefur hún sýnt ótrúlegar framfarir í námi og þroska. Betur má ef duga skal og er þessum ferli langt frá því lokið. Margir þeir sem ekki þekkja almennilega til, finnst við foreldrarnir ekki nógu “ábyrgir” þar sem við kusum að gefa henni lyf í stað þess að nota aðrar lausnir. Við vorum búin að prufa aðrar lausnir en þær dugðu skammt.Fordæmingarnar eru með ólíkindum og þegar maður ræðir þessi mál við þá sem ekki þekkja til, fær maður feedback á þeim forsendum að aldrei myndi viðkomandi gefa barninu sínu slík lyf. Ég vil því segja við þá sem þekkja ekki svona dæmi. Hugsið áður en þið sláið sleggjudómum. Verið fegin að vera ekki sjálf í þessum pakka. Njótið þess að vera til og eiga börnin ykkar. Það er ekkert sjálfsagt í þessum heimi að börnin lifi mann, eignist heilbrigð börn eða hvað þá að eignast börn yfir höfuð.

einn.....tveir...............

úff...afskaplega er ég fegin að vera í starfinu sem ég er í núna heldur en að ver að telja fugla

einn.....tveir...............

úff...afskaplega er ég fegin að vera í starfinu sem ég er í núna heldur en að ver að telja fugla

Allt með felldu í vetrarfuglatalningu

Loksins

Þetta er AKKÚRAT það sem ég hef sagt lengi vel. Ég hef oft verið talin fljótfær (viðurkenni það aldrei) og nú er þetta orðið skjalfest....best er að hugsa ekki of vel um það heldur að stökkva á það

Skyndiákvarðanir geta stundum reynst vera þær bestu

McNaug

Ekkert smá flott. Ég sá hana í morgun, himininn ótrúlega fallegur og svo sá ég þessa skrítnu stjörnu og halann hennar. Blótaði því í hljóði að hafa ekki þessa fínu myndavél mína svo ég hefði geta hlaupið út með þrífótinn og tekið myndir......

McNaught-halastjarnan björt á himni

Svakalegt

Mér finnst þessi frétt svakaleg. Þetta er kannski langt í burtu...en vá.... 3600 manns á einum mánuði er náttúrlega bara hrikalegt

Mengun dregur fjölda íbúa Teheran til dauða

Réttlæti!

Hvaða réttlæti er í því að láta börnin líða illa?

Hvaða réttlæti er í því að þau börn sem eiga við einhverja erfiðleika að stríða, sé strítt af skólafélögum?

Hvaða réttlæti er í því að barn sem er strítt af skólafélögum geti ekki gengið í skólann án þess að fara að gráta af kvíða?

Ég get ekki skilið þétta. Dóttir mín sem er 12 ára gengur ekki alveg heil til skógar. Hún barðist við krabbamein þegar hún var lítil. Hún barðist við eftirköstin af völdum hennar veikinda í mörg ár. Nú hefur það komið í ljós að hún er meira sködduð en nokkur gerði ráð fyrir.

Við foreldrarnir berjumst við kerfið upp á hvern einasta dag. Aldrei fer maður út úr húsi á virkum degi nema að hugsa um það hvað verði í dag. Stýrið mitt heldur dagbók og hefur hana alltaf læsta. Við viljum ekkert vera að kafa ofan í það þar sem við erum mjög meðvituð að henni líður ekki vel. Einn daginn gleymdi hún að læsa bókinni og pabbi hennar rak augun í það. Hann ákvað að glugga í hana til að sjá inn í hennar leyndustu hugsanir. Hann sagði mér ekki frá þessu strax en það sem hann las sló hann mjög. Á hverri einustu blaðsíðu kom fram kvíði við að fara í skólann, kvíði við að vakna á morgnana og NEYÐAST til að fara í skólann, kvíði við að gíma við heimalærdóminn, kvíði fyrir því að horfast í augu við bekkjarfélaga og vita að þeir vilja ekkert með hana hafa.

Þegar hann sagði mér frá þessu brast ég í grát. Mér finnst svo erfitt að horfa upp á barnið mitt svona vansælt. Hún getur ekkert að því gert að hún sé svona. Hún bað ekki um að fá að vera til. Hún bað ekki um að fá að halda lífi. Hennar líf hefur verið ein sorgarsaga frá a-ö. Við berjumst við kerfið. Þeir segja hana á gráu svæði og þetta gráa svæði býður ekki upp á neina möguleika. Hún þarfnast iðjuþjálfunar, sjúkraþjálfunar, sérkennara í öllum fögum og hún þarfnast vináttu frá jafnöldrum.

Ég bað um að bíll kæmi og tæki hana í iðju/sjúkraþjálfun 1-2x í viku og skilaði henni svo heim aftur eftir ca 2 tíma. En þar sem hún er ekki á svarta svæðinu, aðeins því gráa verðum við að fara sjálf með hana. Við báðum um þá fjárhagslega aðstoð til að geta hjálpað henni en því var neitað af því að hún er á gráa svæðinu. Við viljum þá fá sérkennara með henni allan daginn í skólanum en þar sem þetta er almennur skóli getur hann ekki staðið í svona vitleysu. Þá er bara næst að senda hana í skóla með þroskaheftum börnum!! Ekki er það það sem við viljum. Við viljum að hún alist upp í eðlilegu umhverfi þó svo að við vitum af því að hún nái kannski ekki mjög langt í lífinu. Hún er með mjög slæma lesblindu og hennar fagaðilar vilja að hún fái þjálfun á tölvur, öll próf verði lesin upp fyrir hana og einnig skrifað fyrir hana á öllum prófum. Hún á ekki að þurfa að eyða orkunni í það í prófum að átta sig á því hvort hún hafi stafað þetta rétt eða hvort það eigi að vera eitt eða tvö b eða d í pabbi!!

Okkur til mikillar furðu langaði hana að vera í fótbolta. Við vildum ekki loka á það við hana en læknar og þjálfarar segja að hún eigi ekkert erindi þangað þar sem hana vantar svo mikið uppá til að geta spilað svona leiki. Samhæfing augna og handa og huga er í "fyrsta hundraðshluta". hún er semsagt með einn af 100 en hún væri "í lagi" ef hún næði ca 80. Þetta þýðir það að hún getur ekki hlaupið og sparkaði í senn og hugsað um það hvert hún er að sparka. Þetta segjum við að sjálfsögðu ekki við hana heldur leyfum henni að spreyta sig. Hún er mjög sátt að fara í fótboltann og held ég að það sé vegna þess að þá finnst henni hún vera með....þó svo að hún geri ekki mikið.

Nú er komið að því að fótboltinn er að fara til Danmerkur í viku núna í júní. Dísin mín litla er hörð á því að fara og erum við foreldrarnir mjög efins um allt. Við viljum ekki draga þetta frá henni því hún er svo spennt að fara. Þá er komin upp sú staða að annað okkar þyrfti að fara með henni bæði til að passa upp á lyfjagjafirnar hennar og við erum þau einu sem kunnum almennilega inn á hana. Hún er langt frá því að vera auðvleld en við þekkjum hana best. Þetta hefur í för með sér mikinn aukakostnað og svo frí í vinnu sem ég hef í raun ekki þar sem ég er í sumarstarfi. Ég veit eiginlega ekki hvernig þetta endar og langar mikið að vita það sjálf. Kannski þetta reddist allt saman og maður þarf ekki að hafa áhyggjur. Maður verður víst að vera bjartsýnn líka.

En ég er föst á því að þetta hefur verið erfitt. Ekki bara fyrir okkur heldur líka fyrir stelpuna mína sem á þetta ekki skilið. Hennar sjálfsmynd er að brotna og finnur maður fyrir því á hverjum degi. Hún trúir því stundum sjálf að hún sé einskis virði. Það er ekki gott. Þegar hún talar um skólann þá fer hún að gráta. Ég er ráðþrota sjálf hvað ég á að gera. Ég gefst ekki upp, það er það síðasta sem ég geri. Að leggja árar í bát er e-ð sem er ekki á boðstólnum.

Við höfum rætt við skólastjórann og alla þá kennara/starfsfólk sem koma nálægt daglegu lífi barnsins. Það eru allir jákvæðir því að snúa vörn í sókn en hingað til hefur það ekki dugað. Eftir stendur lítill hræddur fugl sem veit ekki hvort hún eigi að snúa sér til vinstri eða hægri og finnst lífið vera tilgagnslaust. 

Ég veit líka að margir hafa þurft að glíma við þennan vanda. Allir hafa sinn djöful að draga í sinni mynd. Sumir hafa aldrei þurft að glíma við neitt en aðrir þeim mun meira. Ég vil alveg glíma við svona hluti....bara ekki að blanda börnunum inn í það. Ég efast ekki um það að þau þurfi að glíma við sín vandamál þegar fram sækir.

Allar ráðleggingar vel þegnar.

ostur er veislu kostur

Ég er ekki viss um að ég hafi áhuga eða vilja til að borða danskan ost á næstunni ef þeir farga ekki öllum ostinum sem var á þessum lager...eða geymslu. Maður veit ALDREI hvar þessi kvikindi hafa gengið og þetta ber svo mikið smit með sér þetta ógeð að ég held að ég segi nei takk

Danskar rottur í jólaveislu